Bir şeyleri akışına bırakabilmek özel bir yetenek be kişi. Bunun değişik bir versiyonu var: Uğraşmaktan bezdiğin için kendini salıvermek. Sen aptal birisi değilsin, sağlıklı olanın iradi bir karar olan ilki olduğunu bilirsin.

Bak, bunaldığımı söylemeyeceğim. Bu, kabul edip büyütmek olur belki; üstelik nedense kendim dahil kimse yakıştıramıyor bunu bana. Herkesin kendine gelmesi için değişik yolları vardır. Benimkisi ne bilmiyorum, genelde kendiliğinden oluyor ve benim yaptığım kendiliğinden olana kadar beklemek işte. Bu arada bulanık ve bunalık hissedebilirim fakat yapacak bir şey yok.

Bu da, bu bekleyişin yan etkilerinden biridir:

Bir ben vardım bana dair
Dedim bekle beni, döneceğim
Ve çok sürmeyecekti
Yılım geçti
Mevsimim değişti
Beklememiş.
Bak;
Bir ben bile kalmadı benden içeri

Kimlik bunalımı? Bu yaşta? Sanmıyorum, fakat yeniliklere gebeyim.

---------------------------------------------------------------------------------------------

Hüp. Yeter be, yeniyetme bir ergenin ağlama duvarına döndü burası. Şu mezuniyet sonrası hallerinden kurtulup aklıma başka bir şeyler gelene kadar yazmayacağım.